“ … . Arkadaşına; ‘ Üzülme! Allah bizimle beraberdir.’ Diyordu…”

(Tevbe Suresi / 40. Ayet)

 

 

BÜYÜDÜK (!)

 

Çoğu zaman her şeyi sonuna kadar yaşamayı severiz. Severiz.. Öyle bir severiz ki sanki hiç nefret etmeyecekmiş gibi severiz. Nefret ederiz.. Sanki hiç sevmemiş gibi. Acı çekeriz; öyle bir tutunuruz ki acımıza sanki daha gülmeyecekmiş gibi. Tek bir pencereden bakmaya alışmışız. Ya mutlu olmalıyız ya mutsuz.. Ya gülmeliyiz ya da ağlamalı. Hâlbuki düz bir yol yok önümüzde. Mevsim misali olmayı öğrenemedik. Yüreğimize karlar yağsa da, fırtınalar, yağmurlar geçse de ömrümüzden bunların gelecek baharlara hazırlık olduğunu anlayamadık. Galiba biz öğrenemedik gerçekten öğrenmemiz gereken şeyleri. Hep yoldaki çakıl taşlarına takıldık. Hep yarım kaldık… Erteledik aslında yaşamamız gereken değerleri…

Büyüdük… Çocuk masumiyetini saklayamadık bağrımızda.. Büyürken o kadar çok şey küçüldü ki içimizde.. Samimiyetlerimiz, masumiyetlerimiz, yüreğimize sığmayıp da gözlerimizden fışkıran sevgilerimiz, affetmelerimiz, gülmelerimiz, dostluklarımız, ağlamalarımız….    Bir çok şey biz büyürken küçüldü…

Ve biz büyürken sadece isimleri takılı kaldı hayatlarımızda. Küçükken mutluyduk. Küçükken severdik. Küçükken ağlardık. Küçükken küserdik dostlarımıza. Velhasılı büyüdük işte. Büyüdükçe canlar yakmaya başladık. Kardeşliklerimizin arasına nifak -ayrılık- tohumları ektik. Biz büyüdükçe o ayrılık tohumları büyüdü ve gün geldi düşman kesildik çocukluğumuza, geçmişimize…

Büyüdük.. Büyürken küçüldüğümüzü göremedik. Meğer biz küçükken ne kadar büyükmüşüz. Şikayet eder olduk.. Dönüp de bir kez olsun bakmadık, sorgulamadık kendimizi.. Çünkü hep onlar suçluydu. Böyle bahanelere tutunmak işimize geldi..

Haydi şimdi çocukluğumuzdan helallik isteyelim. Acımızı da sevincimizi de hüznümüzü de hayal ettiklerimizi de yaşanması gerektiği gibi yaşayalım. Önce kendimize sonra çevremize samimi olalım. İşte o vakit gerçekten yaşamayı öğreniriz.. Bir ayetin sıcaklığı ile ısıtalım yüreklerimiz: “ ..Üzülme! Allah bizimle beraberdir.. ”

 

 

Çok kusursuz varlıklarmışız gibi,

Sanki her şey yarım da, biz tamız.

Önümüzü göremeyecek kadar kör olsak dahi,

Böbürlenecek kadar kibirli varlıklarız…

 

 

Ahirzaman Garibi

- 09. 01. 2014 -